Afscheid nemen is nooit leuk

Hallo iedereen,

Sorry voor het laat toegevoegde verslag. Ik heb geen tijd meer gehad om vanuit Spanje te kunnen schrijven. Toch zal ik jullie vertellen wat ik de laatste week heb gedaan.

De nacht van 22 op 23 juli heb ik alleen in het grote huis geslapen, omdat Alex in Italië was, Pol op kamp, en de rest in de Pyreneeën. Ik ben niet meegegaan naar de bergen, omdat mijn lichaam dat niet kon trekken. Die morgen ben ik vroeg opgestaan, omdat ik een lange reis voor de boeg had naar een plek die heel belangrijk voor mij is. Om 8 uur ben ik vertrokken en om half 1 was ik op de plaats van bestemming. En die reis was het helemaal waard. Wat ik zag, was zo indrukwekkend. Ik heb er vier uur kunnen genieten, ook van de zee, en toen ben ik weer aan mijn reis terug begonnen. Helaas had de trein vertraging, dus toen kon ik uiteindelijk niet meer de bus terug naar huis pakken, daarom had ik de familie gebeld of ze me op konden halen en gelukkig was dat geen probleem. Uiteindelijk viel het me heel erg mee hoe ingewikkeld het was om er te komen, want het was helemaal niet ingewikkeld, waarschijnlijk mede door mijn reis van vorig jaar in Italië. Wat reizen je wel niet allemaal kan brengen.
De volgende dag zijn de familie en ik gaan lunchen bij Alex' ouders die er zelf niet waren. De zus en zwager van Alex kwamen nog wel even langs. Rond 6 uur toen Mercedes, Joana, Clara en ik weggingen zonder Alex, zijn we naar een vrouw gegaan die kleding weggaf. Het hele bed lag serieus vol met kleding en daarnaast had ze ook nog schoenen en andere accessoires weg te geven. We mochten alles passen wat we leuk vonden en uiteindelijk heb ik een aardig stapeltje kleding mee terug genomen.
De volgende dag was een erg leuke dag. In de ochtend heb ik met Joana en een vriendin van haar een appeltaart voor de oma van Joana gemaakt. De smaak was super, maar helaas was hij wel gebroken, omdat de vorm uit één geheel bestond en het was dus lastig om de taart eruit te halen. Toen de taart de oven in ging, was het een grote puinhoop op het aanrecht natuurlijk en ik had niet eens tijd om het op te ruimen, want ik werd door Alex verrast: we gingen naar één van de dealers waar hij heel lang gewerkt heeft. Hij had het mij beloofd en die belofte is hij dus na gekomen. Er was wel één ding wat ik miste: de geur van banden etc. Het rook helaas niet als een echte werkplaats. Eenmaal thuis zijn we gaan lunchen en 's middags hebben we de taart naar de oma gebracht en daar zag ik ook een aantal van Mercedes' zussen en hun kinderen. Dat was wel fijn, want ik wist dat dat de laatste keer zou zijn dat ik ze zou zien. Ik wist dat ik ook hen ging missen.
De volgende ochtend was ik samen met Joana en hebben we met de diabolo geoefend. De nieuwe diabolo was er net twee dagen en het was fijn om een goede diabolo te hebben. Ook voor de kinderen, want zo kunnen ze het echt leren. In de middag zijn twee vriendinnen van Joana gekomen om mee te helpen schilderen. De dag ervoor hadden we cadeautjes voor de nicht van Joana gekocht, omdat het gauw haar naamdag zou zijn. De letters van haar naam moesten de kleur babyblauw krijgen. Tijdens de lunch was een zus van Alex gekomen om mee te eten en toen heb ik ook afscheid van haar moeten nemen. Serieus, afscheid nemen is niet leuk.
De 27e was alweer de laatste dag en die heb ik besteed door in te pakken, op te ruimen, schoon te maken, voor te bereiden en om 6 uur ben ik met Bara iets gaan drinken. We hebben gezellig gekletst als meiden onder elkaar en het was een mooi afscheid vond ik zelf. Toen ik weer thuis was, zijn we Pol gaan ophalen en daarna zijn we doorgereden naar het restaurant in Sabadell waar we als afscheid zouden dineren. Dat wilde ik heel erg graag, want de hele familie zou weer compleet zijn. Ik had een verassing voor hen, maar ik wist niet dat zij ook twee verassingen voor mij hadden. Een armbandje en een 'schilderij' op canvas en achterop foto's van het hele gezin. Tijdens het dessert werd dat 'schilderij' gebracht door één van de obers. Dat was een hele verassing voor mij, omdat ik dacht: "dat is toch niet voor mij." Maar dat was het dus mooi wel. Echt super leuk om op die manier verrast te worden. Ik ga ze onwijs missen, was het enige dat ik op dat moment kon denken.
Om half 6 ben ik de volgende ochtend opgestaan om om half 7 klaar te staan om naar het vliegveld van Barcelona te gaan. Toen ik aan het ontbijten was, kwam Tro naar me toe en had ik een mooi, laatste moment met hem. Ik wilde huilen, maar ik wist dat ik sterk moest zijn. Kwart over 7 was ik op het vliegveld met Alex en toen was ook daar het moment gekomen om afscheid van hem te nemen. Het was wat koeltjes, maar anders was ik in snikken uitgebarsten en dat wilde ik vermijden. Echter de vliegreis in het vooruitzicht deed me goed. Om half tien zat ik in het vliegtuig, op weg naar Lyon.

Nu is dit avontuur helaas tot een einde gekomen, maar de herinnering blijft altijd en de bijzondere mensen die ik heb leren kennen zijn in mijn hart gesloten.