Hey lieve mensen,

Daar ben ik dan weer: in mijn geliefde Italië. Ik zou voor de eerste keer met het vliegtuig gaan en ik kan je zeggen: dat was een heel gedoe! Het inchecken van de ruimbagage was heel makkelijk, maar toen de controle.... Oh, een ramp. Ik wist helemaal niet wat me te wachten stond, dus toen ik daar kwam, moest ik de vloeistoffen uit mijn handbagage halen en ik had wel aardig wat mee, dus toen bleek dat ik eigenlijk maar 1 'tasje' mee mocht nemen.... Daar past alleen tandpasta en shampoo en douchegel in!! Wat een onzin! En toen ik door het poortje ging, ging dat ding ook af.... zucht. Moest ik mijn schoenen uittrekken en ook onder de scan stoppen. Ging ik weer onder het poortje door, ging het weer af.... Moest ik gefouilleerd worden en toen konden ze natuurlijk niets vinden, dus mocht ik eindelijk doorlopen. We kwamen in een grote hal en daar konden we wachten tot de gate open zou gaan. Lang, lang wachten moesten we. We waren namelijk heel erg vroeg op het vliegveld: vanaf vliegveld Eindhoven zijn we (papa, Ruben en ik) gevlogen. Iets na half drie konden we boarden. Toen ik in het vliegtuig kwam, dacht ik echt: wow, wat zijn die stoelen klein, we gaan echt opgepropt zitten.... Uiteindelijk was dat ook wel zo, eigenlijk.. Maar goed, ik zat in het midden en dat was maar goed ook, want bij het opstijgen kreeg ik een klap voor mijn kop, spreekwoordelijk dan. Het optrekken was wel cool, maar ik kon gewoon niet tegen de druk toen het toestel van de grond kwam en de lucht in ging. Ik had per se oordoppen nodig en gelukkig had ik die, want daardoor is het geluid vele malen minder hard. 5 kwartier heeft de vliegreis geduurd en het landen ging voor mij vrijwel zonder problemen, wat natuurlijk erg fijn was. Toen ik uit het vliegtuig stapte, werd ik overspoelt door een felle, warme, Italiaanse zon. Niet heel erg fijn als je een trui en een lange broek aan hebt... Voor her vliegtuig stond een busje die ons naar de aankomsthal zou brengen, want lopen over het terrein mag namelijk niet. In de hal hebben we de koffer weer opgehaald en daarna moesten we nog even wachten totdat mama ons van het vliegveld kwam halen. Toen ik haar weer zag, na 2 maanden, sprong ik haar in de armen en gaf haar een dikke zoen. Oh wat was het heerlijk om haar weer te zien en wat was ze bruin! Een kleurtje om jaloers op te zijn. Nog 2 uur moesten we met de auto, maar helaas was de autoreis een hel: ik had trek en voelde me misselijk en we hebben er ook nog eens een uur langer over gedaan... Maar goed, op de camping kon ik onze mooie plek en tent gaan bekijken en wat was het een parel van een plek! Mooi onder de boom voor schaduw, dicht bij het meer en vlakbij een toiletgebouw. Beter kon niet! 's Avonds zijn we voor mijn slagen in het restaurant van de camping gaan eten. Lekker! Alle heerlijke Italiaanse hapjes kreeg ik zomaar weer voorgeschoteld. Ook dingen die ik nog nooit had gehad. Na het eten ben ik al vrij snel gaan slapen, want ik was natuurlijk erg moe na zo'n dag reizen. Stiekem hoopte ik dat ik nooit meer zo'n verschrikkelijke reisdag hoefde mee te maken. Ik heb echt gejankt gewoon. Omdat het eruit moest.