De eerste dagen

Hola!

Ik ben weer terug met een reisverhaal en dit keer vanuit Spanje! Het is de eerste keer dat ik in dit land kom, maar ik ben nu al gewend aan het leven hier, wat me echt verbaast moet ik zeggen. Spanje is namelijk een totaal ander land dan Italië waar ik normaal gesproken in de zomer ben en ook dan Frankrijk waar deels mijn roots liggen. Het is een gek maar heel fijn idee om hier te zijn. Het voet alsof ik in een warm bad terecht ben gekomen. De mensen hier zijn heel vriendelijk, ook al spreek ik geen Spaans, en mijn gastgezin is heel erg lief. 10 juni hebben zoon, dochter en vader mij 's avonds laat opgehaald bij het vliegveld (helaas had het vliegtuig een uur vertraging...) en in drie kwartier waren we thuis. Het huis is groter dan ons huis en ik heb ook nog eens één van de grootste kamers met airconditioning! Echt super fijn, want in een te klamme kamer kan ík niet slapen. Half één lag ik in bed (zoals elke avond tot nu toe) en de volgende ochtend zijn Pol, Alex (zoon en vader) en ik naar het centrum gegaan. Het stadje is niet groot, maar heeft wel alles wat nodig is. Behalve bijvoorbeeld een ziekenhuis. Daarvoor moeten we naar Terrassa (hier tien minuten met de auto vandaan). De ouders hebben twee auto's, maar meestal wordt moeder's auto gebruikt om ergens te komen. Zo ook zaterdag namiddag. Mercedes (de moeder dus) en ik zijn naar haar sport gegaan. Ze had me uitgenodigd om te komen kijken en ik kan alleen maar zeggen dat het een erg mooie plek is. In de avond komen daar veel jongeren samen om te kletsen. Ik zou er ook wel heen kunnen gaan, maar als ik toch niets begrijp van wat ze zeggen is het een beetje onzinnig om daar heen te gaan... Misschien dat ik later deze week of volgende week wel een kijkje ga nemen.

Eenmaal weer thuis is Mercedes zich klaar gaan maken om naar een feestje te gaan, samen met Alex en de dochters Clara (de oudste) en Joana (de middelste). Ik bleef thuis met Pol en we hebben samen tv gekeken en avondeten gegeten. Hij spreekt geen Engels maar desalniettemin was het heel gezellig. Hij is een behulpzame en lieve jongen. De volgende dag vertelden de ouders me dat hij liever met mij was dan met zijn zussen. Om dat te horen is echt een eer voor mij. Dat is waar je het allemaal voor doet: dat ze het leuk hebben en ze het fijn vinden om in mijn gezelschap te zijn. Missie dus geslaagd!

Gisteren hebben we Joana's verjaardag gevierd en waren we met z'n veertienen! 14! Heel gezellig, maar ik hou niet zo van die feestjes.. Ik ben zowat de hele lunch het middelpunt van de belangstelling geweest en dat voelde een beetje awkward... Desalniettemin was het heel gezellig, vooral met de meiden. Twee nichten van Joana kwamen namelijk ook en met z'n vijven zijn we met de hond Tro naar het bos gelopen. We hadden ons stuk gelachen om elkaar! Clara hield de hond vast, maar ze liet hem een paar keer ontsnappen en die hond ging er natuurlijk als een speer vandoor... Gelukkig komt hij altijd wel terug, maar als er andere honden in de buurt zijn rent hij daar altijd op af.. Volgens mij mogen we blij zijn dat het elke keer goed ging/gaat. Tro is wel een lieve en brave hond hoor, maar af en toe... is hij zo ondeugend! Hoe kan het ook anders als je nog maar 7 maanden oud bent. Met de tijd zal hij wel wat minder ondeugend worden neem ik aan. 's Avonds heb ik even bijgetankt en kwam Tro bij me in de stoel liggen.

Dit was mijn verhaal voor nu en ik hoop snel weer een leuk verhaal te kunnen schrijven.

Hasta luego!